Kościół sprawując duszpasterstwo chorych spełnia polecenie Pana Jezusa, by troszczyć się o chorych. Troskę tę okazuje Kościół nie tylko odwiedzając chorych, lecz także podnosząc ich na duchu przez sakrament namaszczenia. Czyni to w czasie trwania choroby oraz wtedy, gdy chorzy znajdują się w niebezpieczeństwie śmierci.
To sakrament dający chorym moc i odwagę oraz łaskę chrześcijańskiego przyjmowania i przeżywania choroby.
Kościół – na wzór swojego Mistrza Jezusa Chrystusa – od samego początku otaczał szczególną opieką modlitewną wszystkich chorych i spieszył im z posługą sakramentalną. Wśród najważniejszych „skutków” Sakramentu Namaszczenia Chorych, Katechizm Kościoła Katolickiego wymienia:
• łaskę umocnienia, pokoju i odwagi, by przezwyciężyć trudności związane ze stanem ciężkiej choroby lub niedołęstwem starości;
• odnowienie ufności i wiary w Boga oraz umocnienie przeciw pokusom złego ducha, przeciw pokusie zniechęcenia i trwogi przed śmiercią;
• uzdrowienie duszy oraz ciała, jeśli taka jest wola Boża;
• odpuszczenie grzechów;
• otrzymanie siły i daru głębszego zjednoczenia z męką Chrystusa;
• przygotowanie na przejście do życia wiecznego.
Kiedy przyjmuje się ten sakrament?
Odpowiednia pora na przyjęcie tego sakramentu jest już wówczas, gdy wiernym zaczyna grozić niebezpieczeństwo śmierci z powodu choroby lub starości.
Ponadto Katechizm Kościoła Katolickiego zachęca do przyjęcia sakramentu namaszczenia chorych przed każdą trudną operacją, a także wszystkie osoby starsze, u których pogłębia się słabość.
Sakrament namaszczenia chorych można przyjąć wiele razy. Powinniśmy korzystać z niego zawsze, ilekroć np. pogarsza się nasz stan zdrowia (chodzi o poważną chorobę).
Namaszczenie chorych NIE JEST więc sakramentem przeznaczonym TYLKO dla tych, którzy znajdują się w ostatecznym niebezpieczeństwie utraty życia.
W naszej parafii kapłani odwiedzają chorych w każdy pierwszy piątek miesiąca. Udają się oni z posługą sakramentalną: spowiedzią i Komunią Świętą.
W razie potrzeby można jednak wezwać kapłana o każdej porze (telefonicznie lub najlepiej osobiście).
Przed przyjściem kapłana do domu przygotowujemy: stół nakryty białym obrusem, na którym stawiamy krzyż, świece, poświęconą wodę i watę.
Dobrze by było, gdyby cała rodzina uczestniczyła w tym sakramencie, włączając się w modlitwę Kościoła.
Do istoty tego sakramentu należy namaszczenie czoła i rąk chorego, z towarzyszącą modlitwą o specjalną łaskę płynącą z tego sakramentu.
Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone (Jk 5, 14-15).
Przez święte chorych namaszczenie i modlitwę kapłanów cały Kościół poleca chorych cierpiącemu i uwielbionemu Panu, aby ich podźwignął i zbawił; a nadto zachęca ich, aby łącząc się dobrowolnie z męką i śmiercią Chrystusa, przysparzali dobra Ludowi Bożemu (KKK nr 1499).